Tag: φοιτητική οργάνωση

-ΕΞΑΜΗΝΟ ΜΕ ΤΩΝ ΠΟΣΟ?

-ΔΙΑΚΟΣΙΑ

 

“Δεν είναι τίποτα ρε παιδιά, δυο ποτάκια λιγότερα την εβδομάδα”

Ν. Κυλάφης, Αμφιθέατρο Φυσικού

 

Μετά από μια σειρά κινδυνολογικών δημοσιευμάτων με ευφάνταστους τίτλους, ρίξαμε μια ματιά στις απεχθείς δηλώσεις του καθηγητή Ιατρικής, Αχιλλέα Γραβάνη, και, μέσα από έναν αχταρμά ποταμίσιων επικοινωνιακών επιχειρημάτων και νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας, ξεκαθαρίσαμε το πιο σημαντικό και επιθετικό προς τους φοιτητές μέτρο που προτείνει για αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης: Δίδακτρα. Συγκεκριμένα, προτείνει ετήσιο τέλος εγγραφής 400 ευρώ ανά φοιτητή που, πατώντας πάνω στην σημερινή υποχρηματοδότηση των ΑΕΙ, ευελπιστεί να αποφέρει κέρδος στα ιδρύματα.

Είναι χρήσιμο να ρίξουμε πρώτα μια σύντομη ματιά στη συνολική εικόνα της αναδιάρθρωσης που επιχειρείται από τις κυβερνήσεις στα Πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια, μέσα από μια σειρά νόμων (ευρωπαϊκών και ελληνικών). Η κρατική υποχρηματοδότηση αποτέλεσε μια «αναγκαστική» ευκαιρία για τα πανεπιστήμια να αναζητήσουν αλλού πήγες χρηματοδότησης για την έρευνα και τις όποιες παροχές προς τους φοιτητές, επιχειρηματικοποιώντας όποιο κομμάτι των δραστηριοτήτων τους είναι δυνατό. Ταυτόχρονα, τα πανεπιστήμια είναι διαρκώς σε μια κατάσταση αξιολόγησης, το αποτέλεσμα της οποίας θα κρίνει την ποιότητα και την ποσότητα των επενδύσεων και των χορηγιών που θα δεχτούν. Άμεση επίπτωση είναι η συνεχής προσπάθεια εντατικοποίησης των σπουδών και της έρευνας, με στόχο τη δημιουργία εξειδικευμένου, πειθαρχημένου, ευέλικτου και υποτιμημένου εργατικού δυναμικού, κομμένου και ραμμένου στις πάντα μεταβαλλόμενες ανάγκες της αγοράς εργασίας.

Οι καθηγητές του Πανεπιστημίου δε θα μπορούσαν παρά να λειτουργούν πολλές φορές ως φορείς της παραπάνω διαδικασίας. Η στάση τους, μέσα και έξω από τα αμφιθέατρα, ενθαρρύνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών τόσο ιδεολογικά όσο και στην πράξη, αφού προωθούν πολύ μικρό κομμάτι των φοιτητών, οι οποίοι πληρούν πολύ αυστηρά κριτήρια βαθμολογικά και χρόνου φοίτησης. Ακόμα χειρότερα, έχουμε να κάνουμε με ξεκάθαρη πολιτική προπαγάνδα υπέρ της θέσπισης διδάκτρων, μασκαρεμένη φυσικά με πιο «λαϊκό» και προσιτό λόγο. Η στάση αυτή συμπληρώνεται με την εναντίωσή τους σε αγώνες για την κάλυψη παροχών από τους φοιτητές και την ποινικοποίηση των συμμετοχόντων σε αυτές. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και τον παράγοντα πως οι περισσότεροι καθηγητές, ταυτόχρονα με τις εκπαιδευτικές τους υποχρεώσεις, αναλαμβάνουν και ένα μεγάλο κομμάτι της έρευνας από ιδιωτικούς, κυρίως, παρόχους. Τα συμφέροντά τους λοιπόν ταυτίζονται στις περισσότερες περιπτώσεις με αυτά του ερευνητικού κεφαλαίου. Εφόσον λοιπόν η αγορά εργασίας στον τομέα της έρευνας αυτή τη στιγμή είναι αναμφίβολα κορεσμένη,  η απομαζικοποίηση του πανεπιστήμιου βρίσκει καθηγητές, όπως ο κ. Γραβάνης, από αδιάφορους μέχρι θερμά σύμφωνους. Και τα δίδακτρα είναι φυσικά ένας πολύ αποτελεσματικός και άμεσος τρόπος για να έρθει σε πέρας η απομαζικοποίηση αυτή.

Τα πανεπιστημιακά δίδακτρα, που σε πολλά μεταπτυχιακά προγράμματα είναι υποχρεωτικά, έρχονται να προστεθούν στα ήδη πολλά έξοδα για την εκπαίδευση. Η εφαρμογή διδάκτρων, που παρουσιάζεται ως η σωτήρια λύση στην υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων, αλλά και στην “ασυνέπεια” των φοιτητών, αδιαφορεί πλήρως για το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών, το οποίο ήδη πασχίζει ή αδυνατεί να ανταπεξέλθει στη υπάρχουσα οικονομική συγκυρία. Τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα πλήττονται για ακόμη μια φορά περισσότερο από την εφαρμογή αυτού του μέτρου και οι ταξικοί διαχωρισμοί εντείνονται και στην τριτοβάθμια.

Είμαστε το πληττόμενο κομμάτι της κοινωνίας που δουλεύει απλήρωτο σε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα, δέχεται καθημερινά περικοπές στους μισθούς, καταπατώνται τα εργασιακά μας δικαιώματα με κάθε ευκαιρία. Δεν θα επιτρέψουμε να ακούγονται τέτοιες δηλώσεις που δυσχεραίνουν την επιβίωσή μας.

 

ΑΝ ΘΕΛΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΓΡΑΒΑΝΗΣ ΑΣ ΤΑ ΒΑΛΕΙ ΑΠ’ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΔΙΔΑΚΤΡΑ ΚΑΝΕΙΣ

 

Πρωτοβουλία για τον Αυτόνομο Φοιτητικό Συνδικαλισμό

Το πανό αναρτήθηκε στην κεντρική είσοδο του κτηρίου Φυσικού-Βιολογικού

Παρακάτω το κείμενο σχετικά με τις εκλογές: https://kylikeiopsyxiatreiou.espivblogs.net/2016/05/17/antieklogiko-keimeno/

Μην ελπίζεις στις εκλογές
Πάρε την κατάσταση στα χέρια σου

 

                Όπως είναι εμφανές από την ξαφνική πλήθυνση των αφισών κάθε παράταξης και την υπερπροσπάθειά τους για πολιτική παρέμβαση σε όλο το εύρος του φοιτητικού σώματος, βρισκόμαστε για άλλη μια χρονιά ενώπιον των φοιτητικών εκλογών. Η απαξίωση του θεσμού είναι πλέον αδιαμφησβήτητη, με το εκλογικό σώμα να μην αγγίζει καν το μισό των ενεργών φοιτητών. Αξίζει να αναρωτηθούμε από που πηγάζει η απαξίωση αυτή, η οποία δυστυχώς επεκτείνεται σε απαξίωση κάθε μορφής πολιτικής οργάνωσης εντός του πανεπιστημίου. Η επέκταση αυτή ωστόσο δεν είναι κάτι το απαραίτητο, και σίγουρα όχι θεμιτό. Στο παρόν κείμενο θα γίνει μια απόπειρα συνοπτικής παρουσίασης μιας λίγο διαφορετικής οπτικής πάνω στο θεσμό των εκλογών και, κυρίως, τη φοιτητική οργάνωση γενικότερα.

Γιατί ο φοιτητικός συνδικαλισμός παραμένει αναγκαίος

            Δε χρειάζεται να κοιτάξει κανείς πολύ μακριά για να συνειδητοποιήσει πως κάτι δεν πάει καλά. Η πολύπλευρη οικονομική κρίση, τα τελευταία χρόνια αγγίζει όλο και περισσότερο τον τομέα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, πράγμα που υλοποιείται στη διαρκή μείωση των δικαιούχων σίτισης και στέγασης, την απόλυση διοικητικού προσωπικού, και τη γενική αδυναμία των πανεπιστημίων να καλύψουν τα βασικά τους έξοδα. Τα προβλήματα αυτά, και φυσικά τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, είναι προβλήματα τα οποία όλοι αναγνωρίζουμε, γι’ αυτό και δεν είναι επί του παρόντος να επεκταθούμε εδώ εκτενώς. Συχνά όμως επιλέγουμε να τα αγνοούμε, είτε γιατί θεωρούμε πως δε μπορούμε να κάνουμε κάτι, είτε λόγω της κλασικής δεξιάς ρητορικής πως η «λιτότητα» είναι κάτι το αναγκαίο, πως είναι ο μοναδικός τρόπος για να «βγούμε απ’ την κρίση» και να «αρχίσει η ανάπτυξη». Η θέση αυτή είναι τουλάχιστον επιθετική, τη στιγμή που είναι ξεκάθαρο πως η «λιτότητα» πλήττει κατά κύριο λόγο τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, ανθρώπους οι οποίοι φέρουν ελάχιστη έως μηδενική ευθύνη για την κατάσταση της οικονομίας· τη στιγμή που καταβάλλεται τεράστια προσπάθεια ώστε οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι τράπεζες να μείνουν ανέπαφες.

            Υπάρχει λοιπόν άμεση ανάγκη αγώνα ενάντια στο καθεστώς λιτότητας, σε κάθε μορφή που μπορεί να πάρει. Παρ’ όλο που ο αγώνας οφείλει να είναι εξίσου πολύμορφος, ο συνδικαλισμός, η οργάνωσή μας δηλαδή ως φοιτητών, με στόχο τις διεκδικήσεις σε θέματα που μας αφορούν άμεσα, μπορεί να παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στον αγώνα αυτό. Όχι γιατί τα προβλήματα της υπόλοιπης κοινωνίας είναι λιγότερο σημαντικά, αλλά γιατί ως άτομα που βιώνουμε από πρώτο χέρι την κατάσταση των πανεπιστημίων, είναι θέμα στρατηγικής να δώσουμε μια κάποια προτεραιότητα στα ζητήματα αυτά, και να συμπράξουμε με άτομα που επηρεάζονται από αυτά με παρόμοιο τρόπο.

Άρα γιατί να μην ψηφίσουμε;

            Λογική συνέχεια της παραπάνω συλλογιστικής είναι η συμμετοχή στο Σύλλογο Φοιτητών του εκάστοτε τμήματος. Η εικόνα όμως με την οποία έρχεται αντιμέτωπος κάποιος που αποφασίζει να συμμετάσχει σε μία συνέλευση ή να παρακολουθήσει μια συνεδρία του Διοικητικού Συμβουλίου, σίγουρα δε θυμίζει συλλογικό αγώνα και οργάνωση των φοιτητών προς επίτευξη ενός κοινού στόχου. Αντιθέτως, το πρώτο που θα παρατηρήσει κανείς είναι άθλιες μικροπολιτικές διαμάχες μεταξύ των παρατάξεων, η καθεμία απ’ τις οποίες βλέπει ως αυτοσκοπό την προώθηση των θέσεων του αντίστοιχου κόμματος, και φυσικά την προβολή του τελευταίου με σκοπό την ένταξη περισσότερων φοιτητών σε αυτό. Ας μην ξεχνάμε φυσικά παρατάξεις (ονόματα δε λέμε) οι οποίες πάσχουν από πλήρη αδυναμία παραγωγής πολιτικού λόγου, και, εκτός των πολιτικών διαδικασιών τις οποίες αναγκαστικά παρακολουθούν, προσανατολίζονται αποκλειστικά προς την παροχή διασκέδασης στους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους. Το τραγελαφικό της όλης υπόθεσης είναι πως τέτοιες παρατάξεις συνήθως αποσπούν τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων και καταλήγουν να κατέχουν τις πιο ισχυρές θεσμικά θέσεις εντός του μοναδικού φορέα συνδικαλισμού που μας είναι διαθέσιμος ως φοιτητές.

            Που οφείλεται όμως αυτή η κατάσταση; Και, σημαντικότερα ακόμα, τι μπορούμε να κάνουμε για να την ανατρέψουμε; Κατά την άποψή μας, ο λόγος του εκφυλισμού των φοιτητικών συλλόγων πρέπει να αναζητηθεί στην ίδια του τη δομή. Ας σκεφτούμε, ποιο είναι το στοιχείο του συλλόγου που επιτρέπει σε έναν πολύ μικρό αριθμό φοιτητών να μιλάνε εκ μέρους ολόκληρου του φοιτητικού σώματος, με μόνη συμμετοχή του τελευταίου να είναι η ψήφος, μια φορά το χρόνο; Γιατί, ακόμα και στην περίπτωση της Γενικής Συνέλευσης, όπου ο κάθε φοιτητής έχει την ευκαιρία να συζητήσει και να αποφασίσει για ζητήματα που τον αφορούν, η όλη διαδικασία φαίνεται να υποκινείται από προφανή κομματικά συμφέροντα; Στην τελική, γιατί ο μέσος φοιτητής ασχολείται με την πολιτική μόνο στη σπάνια περίπτωση επίτευξης μια Γενικής Συνέλευσης;

            Για μας, το στοιχείο των φοιτητικών συλλόγων το οποίο ναι μεν δεν προκαλεί άμεσα, αλλά επιτρέπει και ενισχύει τις παραπάνω προβληματικές είναι η ύπαρξη του Διοικητικού Συμβουλίου, ενός θεσμού κάθετης οργάνωσης, και επομένως των εκλογών για την ανάδειξη αυτού. Η διαδικασία της ψηφοφορίας δεν είναι παρά η ενσάρκωση της λογικής της ανάθεσης, μίας λογικής η οποία αδιαμφισβήτητα συμβάλλει στην ολοένα αυξανόμενη πολιτική αδράνεια του μέσου φοιτητή. Μιας λογικής η οποία αναδεικνύει δυο χούφτες ανθρώπων σε πολιτικούς φωστήρες κατά τη διάρκεια των γενικών συνελεύσεων, και τους δίνει τη δυνατότητα να λαμβάνουν αποφάσεις εκ μέρους όλων μας όταν οι τελευταίες δεν είναι εφικτές. Αν θέλουμε να οργανωθούμε πραγματικά, οφείλουμε να ξεριζώσουμε τη λογική αυτή, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να γίνουμε ενεργά πολιτικά υποκείμενα και όχι απλοί ακόλουθοι της μίας ή της άλλης κομματικής γραμμής.

Οφείλουμε λοιπόν να αυτοοργανωθούμε

                Θεωρούμε αυτονόητο πως οι αποφάσεις για θέματα που αφορούν το σύνολο των φοιτητών ενός τμήματος πρέπει να λαμβάνονται αποκλειστικά και μόνο μέσω των Γενικών Συνελεύσεων, με ισότιμη συμμετοχή όλων των φοιτητών και το μέγιστο δυνατό βαθμό συνδιαμόρφωσης. Πέρα όμως από τη Γενική Συνέλευση, η οργάνωσή μας δε μπορεί παρά να είναι οριζόντια και από τα κάτω, κόντρα σε κάθε είδους κομματική και γενικότερα ιεραρχική λογική. Οποιαδήποτε πορεία δράσης μας οφείλει να πηγάζει άμεσα από τη βάση του εκάστοτε πολιτικού σχήματος, εξασφαλίζοντας τη γνησιότητα του αγώνα και αποτρέποντας την προώθηση οποιουδήποτε συμφέροντος πέραν του συλλογικού. Προτάσσουμε την αυτοοργάνωσή μας ως φοιτητές σε οριζόντιες, αντιιεραρχικές συνελεύσεις, ως μοναδικό τρόπο επιδίωξης ενός πιο συνειδητοποιημένου και ενεργού φοιτητικού κινήματος.

 

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΑΝΑΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

 

 

Αυτοοργανωμένο Κυλικείο Ψυχιατρείου