Category: κείμενα / ανακοινώσεις

ΟΥΤΕ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΟΥΤΕ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ Η ΛΥΣΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

Η πολιτική αποτελεί έναν αέναο διάλογο πάνω σε ιδέες και δράσεις του κοινωνικού συνόλου για το κοινωνικό σύνολο. Κάθε απόφαση, συνειδητή και μη, ανάγεται σε πολιτική πράξη που συλλογικά έχει τη δύναμη να διαμορφώνει τη κοινωνική πραγματικότητα. Η ίδια ανάγνωση ισχύει και για το πανεπιστήμιο το οποίο αποτελεί κομμάτι του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Οι φοιτητικοί σύλλογοι αποτελούν τα θεσμοθετημένα όργανα μέσα στα οποία πραγματοποιείται αυτή η πολιτική έκφραση και δράση. Όταν προκύψει κάποιο ζήτημα που αφορά το φοιτητή (και όχι μόνο) καλείται γενική συνέλευση συλλόγου, η οποία αποτελεί το ανώτερο όργανο λήψης αποφάσεων που διεκπεραιώνεται από το διοικητικό συμβούλιο (Δ.Σ.). Το Δ.Σ. εκλέγεται θεωρητικά από το σύνολο των φοιτητ(ρι)ών μία φορά το χρόνο, το οποίο σε περίπτωση που η γενική συνέλευση δεν συμπληρώσει τον απαραίτητο αριθμό ατόμων που προβλέπεται, έχει τον τελευταίο λόγο στη λήψη αποφάσεων. Το σύστημα αυτό είναι δυσλειτουργικό εξ ορισμού.

Το φοιτητικό σώμα αποτελείται από άτομα διαφορετικής ταξικής προέλευσης, με ετερόκλητα και πολλές φορές συγκρουόμενα συμφέροντα και ανάγκες. Ένας φοιτητής/ρια με την οικονομική δυνατότητα να συντηρήσει ένα αυτοκίνητο ή να πληρώνει γυναίκα εργαζόμενη να της/του καθαρίζει, δεν έχει τις ίδιες ανάγκες με ένα φοιτητή/ρια άνεργων γονιών ή έναν που εργάζεται προκειμένου να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές του. Η γενική συνέλευση, ως ένα διαταξικό όργανο, δεν επιτρέπει την έκφραση αυτής της διαφορετικότητας, καθώς οι διεκδικήσεις αφορούν ένα υποκείμενο με μοναδική ταυτότητα, αυτή του φοιτητή.

Ταυτόχρονα, από τις εκλογές μέχρι το ψήφισμα πλαισίων στη γενική συνέλευση, ο φοιτητής αποξενώνεται από την ευθύνη που εμπεριέχεται σε κάθε πολιτική διαδικασία μεταθέτοντάς την στον εκάστοτε εκλεγμένο εκπρόσωπο. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, ο ίδιος ο φοιτητής δε ζυμώνεται πολιτικά και απομακρύνεται από τις συλλογικές διαδικασίες, διαμορφώνοντας μία στρεβλή εικόνα για την πολιτική γενικότερα. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά όπου σε γενική συνέλευση έχει ζητηθεί από το Δ.Σ. «να αναλάβει την επίλυση των επίκαιρων ζητημάτων, καθώς αυτή είναι η δουλειά του ως εκλεγμένο σώμα εκπροσώπευσης, χωρίς να απασχολήσει τον “πολύτιμο χρόνο” των υπόλοιπων φοιτητών». Η ρητορική αυτή αναπαράγεται συνεχώς, βασισμένη πάνω στη λογική της ανάθεσης. Η τελευταία, δίνοντας το περιθώριο σε λίγους να πράττουν για όλους, αλλά και η δομή του Δ.Σ. αυτή καθεαυτή οδηγούν στη διαμόρφωση τυπικών (και άτυπων πολλές φορές) ιεραρχιών που αποδυναμώνουν την προσωπική έκφρασης του φοιτητή, καταργούν το διάλογο, τυποποιούν και αχρηστεύουν τον τρόπο και τα μέσα διεκδίκησης. Η απομάκρυνση και η αποξένωση από τις πολιτικές διαδικασίες δεν αποτελεί ένα τυχαίο φαινόμενο, αλλά στοχευμένη στρατηγική της νεοφιλελεύθερης πολιτικής εξουσίας.

Σήμερα ως φοιτήτριες/ές και αύριο ως εργαζόμενες/οι, καλούμαστε να ανταποκριθούμε στις νεοφιλελεύθερες αλλαγές πλασάροντας τους εαυτούς μας ως ενισχυμένα βιογραφικά, προκειμένου να παράξουμε το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος για τους μελλοντικούς μας εργοδότες. Για την επίτευξη αυτού του βιογραφικού εστιάζουμε σε λογικές ανταγωνισμού και εντατικοποίησης που μας απομακρύνουν από οποιαδήποτε μορφή συλλογικοποίησης και εμπλοκής σε μαζικές διεκδικήσεις.

Μερίδιο ευθύνης για την αποχή των φοιτητ(ρι)ών από τις συλλογικές διαδικασίες έχουν και οι παρατάξεις, τόσο της δεξιάς όσο και της αριστεράς, οι οποίες μας καλούν να εμπιστευτούμε και να στηρίξουμε με τις ψήφους μας τις πρακτικές που αυτοί προτείνουν και θεωρούν ιδανικές για εμάς.

“Νεοφιλελευθερισμός: Ένα πρόγραμμα καταστροφής των συλλογικών δομών, που μπορούν να σταθούν εμπόδιο στη λογική της καθαρής αγοράς.”

Pierre Bourdieu

Από τη στιγμή που καλείται μία γενική συνέλευση (από το Δ.Σ. όταν κρίνει το ίδιο το συμβούλιο ότι είναι αναγκαίο) το στοίχημα είναι να μαζευτούν αρκετά άτομα, ιδιαίτερα για τις παρατάξεις εκείνες που δεν έχουν αυτοδυναμία και τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να περάσουν τα πλαίσιά τους μέσα από το ίδιο το Δ.Σ. Αυτές πασχίζουν να συμπληρωθεί η απαρτία, δηλαδή ο ελάχιστος αριθμός ατόμων που μπορεί να πάρει μια απόφαση για όλους μας, να βγει η συνέλευση και να κερδίσουν μία πιθανότητα να περάσουν το πλαίσιό τους. Αντιθέτως, αν δεν συμπληρωθεί αυτό το μίνιμουμ, οι αυτοδύναμες παρατάξεις μπορούν να πάρουν απόφαση μόνες τους χωρίς να καλεστεί καν συνέλευση. Σε άλλες περιπτώσεις, δε, όπως σε κάθε σύλλογο που έχει την αυτοδυναμία μια δεξιά παράταξη (ΔΑΠ), συνελεύσεις δε καλούνται σχεδόν ποτέ.

Φτάνοντας στη συνέλευση, διαδραματίζεται μεταξύ των παρατάξεων μια κενή νοήματος κονταρομαχία, μην επιτρέποντας την πολιτική έκφραση των υπολοίπων φοιτητ(ρι)ών και απομακρύνοντας τους από την ίδια τη διαδικασία. Ακόμα και στην σπάνια περίπτωση που γίνει στη συνέλευση πολιτική κουβέντα (ή έστω κουβέντα) στο τέλος καλούμαστε να ψηφίσουμε κάποιο από τα έτοιμα πλαίσια της κάθε παράταξης, τα οποία δεν γίνονται κτήμα όλων. Η σφραγίδα του συλλόγου γίνεται αυτοσκοπός για την επιβεβαίωση και την ανάδειξη της κάθε παράταξης, ενώ οι μορφές αγώνα και διεκδίκησης των φοιτητικών δικαιωμάτων φετιχοποιούνται.

Πλησιάζοντας στην ετήσια διαδικασία των εκλογών, παρατηρείται μία αλλαγή στην κινητικότητα των φοιτητικών κύκλων. Τα πάρτυ αυξάνονται, τα τηλέφωνα για πολιτικά καφέ πληθαίνουν και κεράσματα που θα εξαργυρωθούν σε ψήφους γίνονται ολοένα και πιο συχνά. Οι αποστειρωμένοι λευκοί τοίχοι καλύπτονται από ταπετσαρίες αφισών σε μία επίδειξη δύναμης της κάθε παράταξης. Όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στο φινάλε της εκλογικής διαδικασίας. Από την αρχή της εκλογικής αναμέτρησης, χτυπάνε τηλέφωνα σε υποψήφιους ψηφοφόρους επιστρατεύοντας μεταφορικά και συναισθηματικά μέσα που θα τους φέρουν όλο και πιο κοντά στην κάλπη. Στο τέλος της μέρας, οι δαπίτες μας φέρνουν αντιμέτωπους με ένα θέαμα ματσίλας και σεξιστικής παράκρουσης, η οποία συνεχίζεται και στα νυχτερινά κέντρα.

Ενάντια σε κάθε μορφή ανάθεσης και ιεραρχίας Μόνη λύση η αυτο-οργάνωση

Η καλύτερη απάντηση σε όλα αυτά που αντιμετωπίζουμε στα σύγχρονα ιδρύματα είναι να εναντιωθούμε σε λογικές ανάθεσης, να αναγνωρίσουμε τις προβληματικές των ήδη υπαρχόντων δομών και να προχωρήσουμε σε κάτι διαφορετικό. Για μας αυτό θα γίνει μέσα από διατμηματικές αυτόνομες συνελεύσεις, οι οποίες θα συσπειρώνουν άτομα με κοινές ανάγκες, χωρίς την εμπλοκή παρατάξεων που εκφράζουν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Μέσα από οριζόντιες διαδικασίες ο/η κάθε φοιτητής/ρια αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη που του αναλογεί και αγωνίζεται αξιοποιώντας εργαλεία που δεν περιορίζονται στα στενά νομικά πλαίσια του συλλόγου. Για να γίνει ουσιαστική πολιτική ζύμωση σε αυτές τις διαδικασίες αναγνωρίζουμε την ανάγκη οι αποφάσεις να είναι αποτέλεσμα συνδιαμόρφωσης, χωρίς να υπάρχει χώρος για πατερναλιστικές συμπεριφορές.

Ραντεβού στο ψυχιατρείο

ΑΚΨ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΥΛΙΚΕΙΟ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟΥ

Αντιεκλογικό κείμενο

Μην ελπίζεις στις εκλογές
Πάρε την κατάσταση στα χέρια σου

 

                Όπως είναι εμφανές από την ξαφνική πλήθυνση των αφισών κάθε παράταξης και την υπερπροσπάθειά τους για πολιτική παρέμβαση σε όλο το εύρος του φοιτητικού σώματος, βρισκόμαστε για άλλη μια χρονιά ενώπιον των φοιτητικών εκλογών. Η απαξίωση του θεσμού είναι πλέον αδιαμφησβήτητη, με το εκλογικό σώμα να μην αγγίζει καν το μισό των ενεργών φοιτητών. Αξίζει να αναρωτηθούμε από που πηγάζει η απαξίωση αυτή, η οποία δυστυχώς επεκτείνεται σε απαξίωση κάθε μορφής πολιτικής οργάνωσης εντός του πανεπιστημίου. Η επέκταση αυτή ωστόσο δεν είναι κάτι το απαραίτητο, και σίγουρα όχι θεμιτό. Στο παρόν κείμενο θα γίνει μια απόπειρα συνοπτικής παρουσίασης μιας λίγο διαφορετικής οπτικής πάνω στο θεσμό των εκλογών και, κυρίως, τη φοιτητική οργάνωση γενικότερα.

Γιατί ο φοιτητικός συνδικαλισμός παραμένει αναγκαίος

            Δε χρειάζεται να κοιτάξει κανείς πολύ μακριά για να συνειδητοποιήσει πως κάτι δεν πάει καλά. Η πολύπλευρη οικονομική κρίση, τα τελευταία χρόνια αγγίζει όλο και περισσότερο τον τομέα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, πράγμα που υλοποιείται στη διαρκή μείωση των δικαιούχων σίτισης και στέγασης, την απόλυση διοικητικού προσωπικού, και τη γενική αδυναμία των πανεπιστημίων να καλύψουν τα βασικά τους έξοδα. Τα προβλήματα αυτά, και φυσικά τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, είναι προβλήματα τα οποία όλοι αναγνωρίζουμε, γι’ αυτό και δεν είναι επί του παρόντος να επεκταθούμε εδώ εκτενώς. Συχνά όμως επιλέγουμε να τα αγνοούμε, είτε γιατί θεωρούμε πως δε μπορούμε να κάνουμε κάτι, είτε λόγω της κλασικής δεξιάς ρητορικής πως η «λιτότητα» είναι κάτι το αναγκαίο, πως είναι ο μοναδικός τρόπος για να «βγούμε απ’ την κρίση» και να «αρχίσει η ανάπτυξη». Η θέση αυτή είναι τουλάχιστον επιθετική, τη στιγμή που είναι ξεκάθαρο πως η «λιτότητα» πλήττει κατά κύριο λόγο τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, ανθρώπους οι οποίοι φέρουν ελάχιστη έως μηδενική ευθύνη για την κατάσταση της οικονομίας· τη στιγμή που καταβάλλεται τεράστια προσπάθεια ώστε οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι τράπεζες να μείνουν ανέπαφες.

            Υπάρχει λοιπόν άμεση ανάγκη αγώνα ενάντια στο καθεστώς λιτότητας, σε κάθε μορφή που μπορεί να πάρει. Παρ’ όλο που ο αγώνας οφείλει να είναι εξίσου πολύμορφος, ο συνδικαλισμός, η οργάνωσή μας δηλαδή ως φοιτητών, με στόχο τις διεκδικήσεις σε θέματα που μας αφορούν άμεσα, μπορεί να παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στον αγώνα αυτό. Όχι γιατί τα προβλήματα της υπόλοιπης κοινωνίας είναι λιγότερο σημαντικά, αλλά γιατί ως άτομα που βιώνουμε από πρώτο χέρι την κατάσταση των πανεπιστημίων, είναι θέμα στρατηγικής να δώσουμε μια κάποια προτεραιότητα στα ζητήματα αυτά, και να συμπράξουμε με άτομα που επηρεάζονται από αυτά με παρόμοιο τρόπο.

Άρα γιατί να μην ψηφίσουμε;

            Λογική συνέχεια της παραπάνω συλλογιστικής είναι η συμμετοχή στο Σύλλογο Φοιτητών του εκάστοτε τμήματος. Η εικόνα όμως με την οποία έρχεται αντιμέτωπος κάποιος που αποφασίζει να συμμετάσχει σε μία συνέλευση ή να παρακολουθήσει μια συνεδρία του Διοικητικού Συμβουλίου, σίγουρα δε θυμίζει συλλογικό αγώνα και οργάνωση των φοιτητών προς επίτευξη ενός κοινού στόχου. Αντιθέτως, το πρώτο που θα παρατηρήσει κανείς είναι άθλιες μικροπολιτικές διαμάχες μεταξύ των παρατάξεων, η καθεμία απ’ τις οποίες βλέπει ως αυτοσκοπό την προώθηση των θέσεων του αντίστοιχου κόμματος, και φυσικά την προβολή του τελευταίου με σκοπό την ένταξη περισσότερων φοιτητών σε αυτό. Ας μην ξεχνάμε φυσικά παρατάξεις (ονόματα δε λέμε) οι οποίες πάσχουν από πλήρη αδυναμία παραγωγής πολιτικού λόγου, και, εκτός των πολιτικών διαδικασιών τις οποίες αναγκαστικά παρακολουθούν, προσανατολίζονται αποκλειστικά προς την παροχή διασκέδασης στους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους. Το τραγελαφικό της όλης υπόθεσης είναι πως τέτοιες παρατάξεις συνήθως αποσπούν τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων και καταλήγουν να κατέχουν τις πιο ισχυρές θεσμικά θέσεις εντός του μοναδικού φορέα συνδικαλισμού που μας είναι διαθέσιμος ως φοιτητές.

            Που οφείλεται όμως αυτή η κατάσταση; Και, σημαντικότερα ακόμα, τι μπορούμε να κάνουμε για να την ανατρέψουμε; Κατά την άποψή μας, ο λόγος του εκφυλισμού των φοιτητικών συλλόγων πρέπει να αναζητηθεί στην ίδια του τη δομή. Ας σκεφτούμε, ποιο είναι το στοιχείο του συλλόγου που επιτρέπει σε έναν πολύ μικρό αριθμό φοιτητών να μιλάνε εκ μέρους ολόκληρου του φοιτητικού σώματος, με μόνη συμμετοχή του τελευταίου να είναι η ψήφος, μια φορά το χρόνο; Γιατί, ακόμα και στην περίπτωση της Γενικής Συνέλευσης, όπου ο κάθε φοιτητής έχει την ευκαιρία να συζητήσει και να αποφασίσει για ζητήματα που τον αφορούν, η όλη διαδικασία φαίνεται να υποκινείται από προφανή κομματικά συμφέροντα; Στην τελική, γιατί ο μέσος φοιτητής ασχολείται με την πολιτική μόνο στη σπάνια περίπτωση επίτευξης μια Γενικής Συνέλευσης;

            Για μας, το στοιχείο των φοιτητικών συλλόγων το οποίο ναι μεν δεν προκαλεί άμεσα, αλλά επιτρέπει και ενισχύει τις παραπάνω προβληματικές είναι η ύπαρξη του Διοικητικού Συμβουλίου, ενός θεσμού κάθετης οργάνωσης, και επομένως των εκλογών για την ανάδειξη αυτού. Η διαδικασία της ψηφοφορίας δεν είναι παρά η ενσάρκωση της λογικής της ανάθεσης, μίας λογικής η οποία αδιαμφισβήτητα συμβάλλει στην ολοένα αυξανόμενη πολιτική αδράνεια του μέσου φοιτητή. Μιας λογικής η οποία αναδεικνύει δυο χούφτες ανθρώπων σε πολιτικούς φωστήρες κατά τη διάρκεια των γενικών συνελεύσεων, και τους δίνει τη δυνατότητα να λαμβάνουν αποφάσεις εκ μέρους όλων μας όταν οι τελευταίες δεν είναι εφικτές. Αν θέλουμε να οργανωθούμε πραγματικά, οφείλουμε να ξεριζώσουμε τη λογική αυτή, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να γίνουμε ενεργά πολιτικά υποκείμενα και όχι απλοί ακόλουθοι της μίας ή της άλλης κομματικής γραμμής.

Οφείλουμε λοιπόν να αυτοοργανωθούμε

                Θεωρούμε αυτονόητο πως οι αποφάσεις για θέματα που αφορούν το σύνολο των φοιτητών ενός τμήματος πρέπει να λαμβάνονται αποκλειστικά και μόνο μέσω των Γενικών Συνελεύσεων, με ισότιμη συμμετοχή όλων των φοιτητών και το μέγιστο δυνατό βαθμό συνδιαμόρφωσης. Πέρα όμως από τη Γενική Συνέλευση, η οργάνωσή μας δε μπορεί παρά να είναι οριζόντια και από τα κάτω, κόντρα σε κάθε είδους κομματική και γενικότερα ιεραρχική λογική. Οποιαδήποτε πορεία δράσης μας οφείλει να πηγάζει άμεσα από τη βάση του εκάστοτε πολιτικού σχήματος, εξασφαλίζοντας τη γνησιότητα του αγώνα και αποτρέποντας την προώθηση οποιουδήποτε συμφέροντος πέραν του συλλογικού. Προτάσσουμε την αυτοοργάνωσή μας ως φοιτητές σε οριζόντιες, αντιιεραρχικές συνελεύσεις, ως μοναδικό τρόπο επιδίωξης ενός πιο συνειδητοποιημένου και ενεργού φοιτητικού κινήματος.

 

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΑΝΑΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

 

 

Αυτοοργανωμένο Κυλικείο Ψυχιατρείου

Κείμενο αυτοπαρουσίασης

NA ΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΤΕΡΟΥΝ
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

Η πολιτική συγκυρία πίσω από τη δημιουργία του κυλικείου

Τα τελευταία χρόνια η κοινωνική ανισότητα έχει διευρυνθεί & οξυνθεί αδιαμφισβήτητα. Οι μισθοί πέφτουν κατακόρυφα, οι γονείς μας, εμείς οι ίδιοι ή οι φίλοι μας έχουν χάσει την εργασία τους, όσοι δουλεύουν ακόμα είναι ανασφάλιστοι, ουσιαστικά χωρίς εργατικά δικαιώματα και προστασία από την ολοένα αυξανόμενη εργοδοτική αυθαιρεσία. Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν καλύπτουν πλέον ούτε αυτούς που χαίρουν ασφάλισης, το σύστημα υγείας υπολειτουργεί, η «δημόσια δωρεάν παιδεία» είναι προσιτή από όλο και μικρότερο κομμάτι του πληθυσμού· οι κοινωνικές παροχές τείνουν να εξαφανιστούν. Ταυτόχρονα, άνθρωποι που προσπαθούν να ξεφύγουν από τους πολέμους και τις άθλιες οικονομικές συνθήκες που μαστίζουν τις χώρες τους αναζητούν μια καλύτερη ζωή στην «πολιτισμένη δύση», για να έρθουν αντιμέτωποι με την εχθρική στάση των κρατών της ΕΕ και τοπικών κοινωνιών, και τελικά να μετατραπούν σε φθηνό εργατικό δυναμικό προς εκμετάλλευση.

Συνολικά λοιπόν βλέπουμε μια αδιάκοπη επίθεση στις ζωές των από τα κάτω, όλα αυτά σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να διασωθεί «η οικονομία», τα συμφέροντα δηλαδή των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών. Αυτό δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση, καθώς η αποστράγγιση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων αποτελεί ανέκαθεν την πιο εύκολη λύση για το καπιταλιστικό σύστημα σε περιόδους κρίσης, δηλαδή στα οικονομικά αδιέξοδα που το ίδιο αναπόφευκτα δημιουργεί λόγω του τρόπου λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των κρατικών μηχανισμών. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο πάντως αποτελεί δομικό στοιχείο του καπιταλισμού ανεξαρτήτως αν βρίσκεται σε κρίση ή όχι.

Τα πανεπιστήμια δεν θα μπορούσαν να μείνουν
ανεπηρέαστα από αυτή την κατάσταση

Ως φοιτητές αντιμετωπίζουμε ποικίλα προβλήματα καθώς το πανεπιστήμιο, πιστό στις επιταγές του κράτους – που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου – δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να εμπορευματοποιούν τις ανάγκες μας. Συγκεκριμένα, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης:

  • Η σίτιση είναι πλέον για πολύ λίγα άτομα (και ο αριθμός συνεχώς μειώνεται), λόγω μείωσης των κονδυλίων και ταυτόχρονα αυξημένης τιμής πώλησης των προϊόντων από τον κερδοσκοπικό «γευσήνους» ,την μεγαλύτερη εταιρία catering στην Ελλάδα, που ελέγχει το 65% της βιομηχανίας αυτής.

  • Η στέγαση είναι επίσης για πολύ μικρό ποσοστό φοιτητών (~0,8%), οι υποδομές είναι πολύ φθηνές και κτίρια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη στέγαση περισσότερων φοιτητών διατίθενται προς εκποίηση σε ιδιώτες.

  • Το κόστος των μεταφορών είναι πολύ υψηλό, συγκεκριμένα η μηνιαία κάρτα κοστίζει 45€, τιμή που τελικά είναι πιο ακριβή από τα εισιτήρια για 6 μέρες της βδομάδας (!)

  • Η έρευνα, άρα και οι σπουδές που μας προετοιμάζουν για αυτή, δεν εξυπηρετούν το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου αλλά ιδιωτικών επιχειρήσεων, οι οποίες ήδη χρηματοδοτούν έρευνες του πανεπιστημίου και μελλοντικά θα τους δίνεται ακόμα πιο εύκολα η δυνατότητα να καθοδηγήσουν ολόκληρο το πρόγραμμα σπουδών

  • Η ακαδημαϊκή κοινότητα εντατικοποιείται και αυταρχικοποιείται, τιμωρώντας αυτούς που δε συμμορφώνονται με αυτό το μοντέλο εκπαίδευσης που θεσπίζεται έτσι ώστε να ενθαρρύνει τη βαθμοθηρία, τον ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών και τον στείρο επιστημονισμό.

Παρ’ όλα τα παραπάνω, όμως, στη νοοτροπία των φοιτητών έχει κυριαρχήσει η αδιαφορία και η απομάκρυνση από δομές πολιτικής οργάνωσης, σε συνδυασμό με την παραδοσιακή μικροαστική ρητορική της ταξικής ανέλιξης, μια προσδοκία που μάλλον για τους περισσότερους απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Γιατί το παράδειγμα της αυτοοργάνωσης πρέπει να τονιστεί
ως η πιο προσοδοφόρα λύση για όλους μας

Υπάρχει λοιπόν άμεση ανάγκη ο φοιτητικός κόσμος να αποκτήσει πολιτική συνείδηση, να οργανωθεί και να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες όχι μόνο για τη κάλυψη των δικών του αναγκών αλλά και για να βελτιώσει το σύνολο της κοινωνίας εκ βάσεως. Ενάντια στην αδιαφορία, την ηττοπάθεια και τη λογική της ανάθεσης, προτάσσουμε την αυτοοργάνωση/αυτοδιαχείριση, δηλαδή την οργάνωση μας ως φοιτητές σε οριζόντιες αντιιεραρχικές δομές, μακριά από την λογική των κομμάτων και των παρατάξεων, και την κάλυψη των αναγκών μας χωρίς την διαμεσολάβηση καμίας ιδιωτικής επιχείρησης ή κρατικού φορέα.

Για το σκοπό αυτό αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε το Αυτοοργανωμένο Κυλικείο Ψυχιατρείου, μία ανοιχτή δομή που σε πρώτο χρόνο αποσκοπεί στην κάλυψη ορισμένων αναγκών σίτισης, παράλληλα πάντα με τη ζύμωση σε πολιτικό επίπεδο. Όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται μέσω της συνέλευσης του Κυλικείου μέσα από συζήτηση και συνδιαμόρφωση, χωρίς οποιαδήποτε μορφή ιεραρχίας ή ψηφοφορίας , με μηδενική ανοχή σε φασιστικές, ρατσιστικές και σεξιστικές αντιλήψεις. Τα προϊόντα και τα υλικά που χρησιμοποιούμε προέρχονται (στον βαθμό που αυτό είναι δυνατό) από αυτοοργανωμένες δομές και τοπικούς παραγωγούς, χωρίς τη διαμεσολάβηση κάποιου μεσάζοντα, ως ένδειξη αλληλεγγύης στις δομές αυτές, που επιβιώνουν κάτω από μια διαρκή κατάσταση επίθεσης. Ωστόσο για μας είναι πολύ σημαντικό το κυλικείο να μην παρέχει απλά μία προσωρινή λύση στα προβλήματά μας, αλλά να αναζητήσει μόνιμες λύσεις, μέσα από τις διεκδικήσεις και τον συλλογικό αγώνα. Ο ιδανικός τελικός στόχος μας είναι άλλωστε η αυτοκατάλυση και αντικατάστασή του από μια αυτοοργανωμένη δομή σίτισης με τη συμμετοχή εργαζομένων και φοιτητών, όπου ο ένας θα καλύπτει τις ανάγκες του άλλου χωρίς την διαμεσολάβηση της εταιρίας σίτισης και τη δημιουργία κέρδους της στις πλάτες και των δύο.

Σας καλούμε λοιπόν όλες και όλους στις συνελεύσεις μας.

Αυτοοργανωμένο Κυλικείο Ψυχιατρείου

kylikeiopsyxiatreiou.espivblogs.net