Category: γενικά

Ελάτε με πιρούνια, ελάτε με μαχαίρια…

Η συλλογική κουζίνα αποτελεί μέρος της προσπάθειας επανοικοιοποίησης του χώρου μας στο πανεπιστήμιο, βασισμένη κι αυτή στο πρόταγμα της αυτοοργάνωσης. Σε μία περίοδο που οι κοινωνικές ανισότητες όλο και εντείνονται η ανάγκη για συλλογικοποίηση είναι πλέον επιτακτική.

Ο καπιταλισμός δεν είναι μόνο πολιτικοοικονομικό σύστημα, αλλά και ιδεολογία βασισμένη στο κέρδος, την κατανάλωση, την παραγωγικότητα, τον ανταγωνισμό και άλλες αξίες που διαμορφώνουν συμπεριφορές και αντιλήψεις. Η συλλογική κουζίνα αποτελεί μια πολιτική πρόταση εναντίωσης στη λογική αυτή προτάσσοντας τη συνεύρεση, την επικοινωνία και την πολιτική ζύμωση, ιδιαίτερα στο πανεπιστήμιο που κυριαρχούν ο ατομικισμός και ο στείρος επιστημονισμός. Σκοπός πέρα από την κάλυψη των αναγκών μας και τη διεκδίκηση του χώρου μας είναι η αναγωγή του προσωπικού μας χρόνου σε συλλογικό.

Σαν δράση η συλλογική κουζίνα βασίζεται στην αλληλεγγύη και την συμμετοχικότητα. Δεν έχει καμία σχέση με τη φιλανθρωπία και την ελεημοσύνη, καθώς δεν μοιράζουμε αλλά μοιραζόμαστε φαγητό, ιδέες και δυνατότητες οργάνωσης. Δεν υπάρχει μάγειρας, σερβιτόρος, λαντζιέρης, όλες οι διαδικασίες γίνονται χωρίς τη συντήρηση των σχέσεων αφεντικό-εργαζόμενος-πελάτης καλλιεργώντας κλίμα δημιουργικότητας και ριζοσπαστικοποίησης.

Την Τετάρτη στις 12 το μεσημέρι, ελάτε με το φαγητό σας, τις ιδέες σας ή τις συνταγές σας στο χώρο του ψυχιατρείου. Το φαγητό δεν έχει αντίτιμο αλλά ούτε είναι τσάμπα καθώς όλοι συνεισφέρουμε στη συλλογική κουζίνα. Θα υπάρχει όμως κουτί ελεύθερης συνεισφοράς για τη βιωσιμότητα του εγχειρήματος.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΥΛΙΚΕΙΟ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟΥ

Μετράμε 9 χρόνια απο το βράδυ της 6 Δεκέμβρη του 2008, όπου ο μπάτσος Κορκονέας δολοφονεί τον 15χρονο Α. Γρηγορόπουλο. Η δολοφονία ενός παιδιού ήταν η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι θέτοντας σε κίνηση τα γεγονότα που ονομάστηκαν αργότερα εξέγερση του ’08. Ο κόσμος βρέθηκε μαζικά στους δρόμους οργανώνοντας κινητοποιήσεις, καταλήψεις, πορείες υπενθυμίζοντας το αυτονόητο “Δε θα σκοτώνετε παιδιά στο δρόμο”. Πρωταγωνιστικό ρόλο λαμβάνουν οι μαθητές και οι φοιτητές με τα σχολεία και τα πανεπιστήμια όλης της χώρας να κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Η αντίδραση δεν περιορίστηκε ενάντια στην αστυνομική βία, αλλά βρήκε χώρο να εκφραστεί και η μειούμενη ανέχεια στην υποτίμηση των ζωών μας, των από τα κάτω.

Παράλληλα με τη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής , επήλθε η συνεύρεση χιλιάδων εξεγερμένων οι οποίοι μέσω των συλλογικών διαδικασιών ριζοσπαστικοποιήθηκαν και ύψωσαν τη φωνή τους ενάντια στην αστυνομική βία. Παρ’ όλο που η εξέγερση ήταν έντονα φορτισμένη συναισθηματικά, άνοιξε μια μεγάλη κουβέντα σε ολόκληρη τη κοινωνία της οποίας ο επίλογος δεν έχει ειπωθεί ακόμα.

Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου δεν αποτελεί το μοναδικό περιστατικό αστυνομικής βίας. Από τη δολοφονία του Η. Μαραγκάκη το ’03 εδώ στο Ηράκλειο, τον άγριο ξυλοδαρμό του Α. Δημητρίου το ’06 από οχτώ μπάτσους με πολιτικά, έως το βασανισμό εκατοντάδων μεταναστών στα αστυνομικά τμήματα, που πολλές φορές αποβαίνει θανάσιμος, τα παραδείγματα όπου “η αστυνομία κάνει απλά τη δουλειά της” είναι αναρίθμητα, είτε καλύπτονται από το μανδύα της νομιμότητας είτε όχι. Η αστυνομική βία είναι μόνο ένα κομμάτι της καταστολής του κράτους και του κεφαλαίου. Αυτοκτονίες, εργατικά “ατυχήματα” , πνιγμοί χιλιάδων μεταναστών δεν είναι παρά συνέπειες της επιβολής των κρατικών συμφερόντων.

Η κρατική καταστολή δεν περιορίζεται στις έκδηλες μορφές της, αλλά πραγματώνεται με πολλούς τρόπους, λιγότερο εμφανείς, στα πλαίσια της αναπαραγωγής της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας. Τρανταχτό παράδειγμα τα ΜΜΕ, τα οποία παίζουν το παιχνίδι των αφεντικών κατευθύνοντας την ενημέρωση και μακροπρόθεσμα την κοινή γνώμη. Παράλληλα, η εκάστοτε κρατική νομοθεσία η οποία ανάγοντας το νόμιμο σε “σωστό” και το παράνομο σε “λάθος”, αποσκοπεί στη διαφύλαξη των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Αυτές οι πρακτικές χρησιμοποιούνται για την δαιμονοποίηση των πολιτικών αντιδράσεων στα μάτια της κοινωνίας και εν τέλει την καταστολή τους.

Επιστρέφοντας στα γεγονότα του ’08, για εμάς η 6 Δεκέμβρη δεν είναι απλά άλλη μια επέτειος, αλλά μια αφορμή για ανάδειξη των μορφών της καταστολής και μέχρι που μπορεί να φτάσει. Θεωρούμε ότι ο αγώνας ενάντια σε κάθε μορφή καταστολής και υποτίμησης των ζωών μας είναι συνεχής και απαραίτητος.

Συνέλευση Αυτοοργανωμένου Κυλικείου Ψυχιατρείου

Αυτοοργανωμένο Κυλικείο Ψυχιατρείου

Το Αυτοοργανωμένο Κυλικείο Ψυχιατρείου είναι μια δομή που λειτουργεί στον χώρο του πανεπιστημίου τα τελευταία χρόνια. Οι πρώτες ύλες που χρησιμοποιούμε προέρχονται από αυτοοργανωμένα εγχειρήματα ή/και από τοπικούς παραγωγούς (στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό), χωρίς μεσάζοντες, ως ένδειξη αλληλεγγύης σε αυτές τις δομές που αγωνίζονται να επιβιώσουν μέσα στο εχθρικό καπιταλιστικό σύστημα. Αντίστοιχα, το κυλικείο λειτουργεί ενάντια σε λογικές αφεντικού – εργαζομένου με τα προϊόντα να διατίθενται σε τιμές κόστους, άρα χωρίς την δημιουργία κέρδους. Η διαχείριση του γίνεται μέσω της συνέλευσης του κυλικείου, η οποία λειτουργεί αντιιεραρχικά, με τις αποφάσεις να λαμβάνονται μέσα από την συζήτηση και την συνδιαμόρφωση. Ωστόσο, πρωταρχικός ρόλος της συνέλευσης δεν είναι η διαχείριση του κυλικείου, αλλά να αποτελέσει χώρο πολιτικής ζύμωσης και συζήτησης.

Η φοιτητική πραγματικότητα

Με πρόφαση την υποχρηματοδότηση, το πανεπιστήμιο επιλέγει να αξιοποιήσει τα κονδύλια για την ενίσχυση της εικόνας ή, καλύτερα, “brand name” του ιδρύματος και όχι για τις ανάγκες μας ως φοιτητές. Συγκεκριμένα:

• Η σίτιση καλύπτει ένα ολοένα και μικρότερο αριθμό ατόμων, ενώ η εταιρία στην οποία έχει ανατεθεί η σίτιση – η γνωστή σε όλους μας “Γευσήνους” – είναι η μεγαλύτερη εταιρία catering στην Ελλάδα και ελέγχει πάνω από το μισό της βιομηχανίας αυτής.
• Η ιδιωτική εταιρία ΚΤΕΛ της πόλης παρέχει υψηλού κόστους εισιτήρια, ενώ η μηνιαία κάρτα μεταφοράς ανέρχεται στα 40 ευρώ (παλαιότερα 45, μειώθηκε έπειτα από κινητοποιήσεις φοιτητών), τιμή που τελικά είναι πιο ακριβή από το να ανεβαίνει κανείς στη σχολή 5 μέρες τη βδομάδα. Οι δωρεάν κάρτες δίνονται σε ένα απειροελάχιστο αριθμό ατόμων με αισχρά οικονομικά κριτήρια.
• Η στέγαση είναι για ένα εξαιρετικά μικρό ποσοστό φοιτητών ( ~1%), οι οποίοι ζούν σε αντίξοες συνθήκες όπως οι ίδιοι καταγγέλλουν, υπό το καθεστώς αυθαιρεσίας της μέριμνας.
• Η έρευνα ελέγχεται από ιδιωτικά συμφέροντα, τα οποία κατ’ επέκταση καθορίζουν την πορεία των σπουδών μας εξυπηρετώντας τις ανάγκες της αγοράς.

Επιχειρηματικό πανεπιστήμιο και κοινωνία

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι παροχές ολοένα και μειώνονται και η ακαδημαϊκή κοινότητα εντατικοποιείται και αυταρχικοποιείται. Η απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών οποιασδήποτε μορφής, ο ανταγωνισμός καθώς και η φούσκα της ταξικής ανέλιξης είναι λογικές που κυριαρχούν πλέον στο σύνολο του φοιτητικού σώματος. Όλα αυτά βέβαια αποτελούν φυσικό ακόλουθο της πολιτικής που ακολουθούν τα πανεπιστήμια, τα οποία καθορίζουν την φοιτητική πραγματικότητα με σκοπό τη διαμόρφωση εξειδικευμένου, πειθαρχημένου και υποτιμημένου εργατικού δυναμικού, πλήρως εναρμονισμένο με τις απαιτήσεις του κράτους και του κεφαλαίου.

Γίνεται αντιληπτό, λοιπόν, ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι αποκομμένο από την αγορά εργασίας και από την ευρύτερη κοινωνική πραγματικότητα. Τα τελευταία χρόνια, οι κοινωνικές ανισότητες εντείνονται και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, που αποτελεί δομικό στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος, γίνεται ολοένα και πιο αισθητή. Οι μισθοί πέφτουν κατακόρυφα, ενώ η ανεργία και η επισφάλεια πλήττουν ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας. Οι κοινωνικές παροχές τείνουν να εξαφανιστούν, καθώς το σύστημα υγείας υπολειτουργεί, η “δημόσια δωρεάν παιδεία” δεν υφίσταται και η κοινωνική ασφάλιση εξυπηρετεί όλο και λιγότερα άτομα. Αυτή την ανεπάρκεια του κοινωνικού κράτους έρχονται να καλύψουν και εδώ οι ιδιωτικές εταιρίες. Τις ίδιες και χειρότερες συνθήκες αντιμετωπίζουν άνθρωποι που καταφεύγουν στη “πολιτισμένη Δύση” αναζητώντας καλύτερες συνθήκες επιβίωσης. Αντί για αυτό υπόκεινται σε συνεχείς μετακινήσεις εντός και εκτός χωρών, καταλήγοντας είτε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, είτε στον πάτο της εργασιακής πυραμίδας.

Συνολικά, τόσο η κατάσταση στα πανεπιστήμια όσο και το γενικότερο κοινωνικό κλίμα υποτίμησης των ζωών μας, δεν αποτελούν παρά μια στρατηγική του συστήματος για την αντιμετώπιση και διαχείριση των κρίσεων που το ίδιο αναπόφευκτα δημιουργεί.

Γιατί λοιπόν κυλικείο;

Το Αυτοοργανωμένο Κυλικείο Ψυχιατρείου δημιουργήθηκε σε πρώτο χρόνο για την κάλυψη των αναγκών μας, ενώ σε βάθος χρόνου αποσκοπεί τόσο στην επανοικειοποίση του αλλοτριωμένου χώρου του πανεπιστημίου, όσο και στην ανάδειξη της αυτοοργάνωσης ως το μοντέλο οργάνωσης που μπορεί καλύτερα να εξυπηρετήσει τις ανάγκες όχι μόνο του φοιτητικού, αλλά και του κοινωνικού συνόλου, λειτουργώντας πάντα ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή εκμετάλλευσης. Ως μέλη της φοιτητικής κοινότητας αναγνωρίζουμε την ανάγκη της να αποκτήσει πολιτική συνείδηση και να οργανωθεί πάνω στην βάση των αναγκών της, επομένως γι’ αυτό το λόγο επιλέγουμε η συνέλευση να αποτελεί μέρος πολιτικής ζύμωσης, ανοιχτή προς όλους, με μηδενική ανοχή σε φασιστικές, ρατσιστικές και σεξιστικές αντιλήψεις. Ιδανικά, τελικός στόχος μας είναι η αυτοκατάλυση και αντικατάσταση της δομής του κυλικείου από μία αυτοοργανωμένη δομή σίτισης με τη συμμετοχή εργαζομένων και φοιτητών, όπου ο ένας καλύπτει τις ανάγκες του άλλου χωρίς τη διαμεσολάβηση της εταιρίας σίτισης και τη δημιουργία κέρδους στις πλάτες και των δύο.

Σας καλούμε όλες και όλους στις συνελεύσεις μας κάθε Δευτέρα στις 3 μ.μ. στο χώρο του Ψυχιατρείου στο Φυσικό.

Facebook : ΑΚΨ – Αυτοοργανωμένο Κυλικείο Ψυχιατρείου

Blog : https://kylikeiopsyxiatreiou.espivblogs.net/

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Ο ΚΟΚΚΟΣ ΚΑΦΕ

ΣΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ